Home

Kunst

Het maagdelijke wit...

Wit en zwart zijn strict gezien geen kleuren, hoe dat vanuit de optica en kleurenleer verklaard wordt weet ik niet zo goed, maar ik hou wel van het feit dat wit a.h.w. alle kleuren in zich kan opnemen zonder zelf tot een kleur te worden, wit is als een chora of een receptakel dat met kleur bevrucht kan worden, maar zelf niet van de orde van het kleurige is...  het is een chora die min of meer resistent is t.o.v. wat ze ontvangt.  Je kunt hier tegen in brengen dat het onderscheid tussen een kleur en niet-kleur academisch is, toegegeven, maar de sneeuw dat buiten zoveel wit legt tussen de dingen is natuurlijk gewoon een gegevenheid, kijk maar uit het raam : al dat wit dat aan belang heeft gewonnen, nu, en de oorlog die tussen de dingen woedt (volgens Heracleitos) voor even tempert...

Edith Piaff zingt dan wel over la vie en rose, maar in verband met sneeuwgaat het niet op om sneeuw in het roze te schilderen, of anderszins in te kleuren.  trouwens, wit is niet eens een kleur, evenmin als zwart, en dat is toch veelzeggend.  ik weet wel dat het wel gedaan wordt, sneeuw weergeven in
kleur, of schaduw in heldere tinten, en daar is op zich niets mis mee, ik bedoel : men doet maar, maar door sneeuw in kleur weer te geven brengt men er iets in binnen (namelijk kleur) wat het van zichzelf ontbeert, en wezenlijk ontbeert.

In de beginjaren van de fotografie scheen alles zwart/wit; later kon men dan foto's "in kleur" ontwikkelen. men geraakte daar zo bedreven en begeesterd door, dat men zelfs zaken die vanouds kleurloos bleven (zoals een fotoshot uit het midden van de 19de eeuw, of de eerste films van de gebroeders Lumieres) toch met kleur en kleurtinten te injecteren : bedoeld of onbedoeld meent men van alles en nog wat "in kleur" te moeten ontwikkelen, waaronder sneeuw en schaduw...  maar ergens moet die bedrijvigheid toch grenzen respecteren, en wat mij persoonlijk betreft, leg ik die grens oa. in het maagdelijke wit, dat in kleur enkel verkracht kan worden toch.