Home

Kunst

De maskers en persona...

Ik hou van de vele gezichten van iemand, niet zozeer de faces die ze opzetten, de maskers en persona (ook daarvan hou ik, hoe ze in een rol zitten, maar nooit helemaal that's the point), maar fysischer of materieler, misschien is dat een soort van fotografische interesse (?), hoe het gezicht zich wijzigt in de loop van de tellen of in het wisselende licht of aan de wisselende woorden of aan de wisselende gewaarwordingen, in oneindige reeksen. hoe het gezicht zich alsmaar vervormd of hoe het alsmaar gezichtsverlies lijdt, en zich wijzigt. eenzelfde gezicht heeft een veelheid waarin het enigszins verloren is. een gezicht is altijd al aan het verschillen. het is niet identiek en daarom kun je er van houden of niet. het is niet echt substantieel, het bestaat nergens in of uit. better kiss it, vanop enige afstand, en zonder kijken. (??)

Mensen beschouwen een foto van iemand als waar en een abstract schilderij als minder waar,maar het gaat erom of je belangstelling hebt voor een individu of voor de relatie tussen de schilder en dat individu. Schaduw is nodig om iets te verfraaien,en het matte is weer nodig om iets duidelijk te maken.-Net als al die informatie die ik opdoe bij het kijken naar beelden.Informatie die vaak niet in woorden is te vatten, maar wel op een andere manier de wereld kan verhelderen.Die soms dingen gevoelsmatig op hun plek kan laten vallen. Die het je mogelijk maakt om met andere ogen naar de wereld te kijken en daardoor je zelfs op nieuwe gedachten kan brengen. Als de lucht zo grijs is als nu-smetteloos grijs,een ontkenning,in feite,van het concept kleur-,is het soms moeilijk de lucht van de ongerechtigheden in onze mensenogen te onderscheiden misschien is de lucht op zulke momenten niet meer dan de som van het vuil dat in onze mensenogen leeft.